Przez głębię do gwiazd – fragmenty

Gdzieś niedaleko Wysp Kanaryjskich
[…]

Płetwonurkowie w tym czasie schodzili po cumie i po chwili zatrzymali się przy kotwicy zagłębionej w żółtym piasku. Artur poprawił węże, układając je tak, aby nie wystawały i nie przeszkadzały, potem spojrzał na komputer i sprawdził głębokość – byli na piętnastu metrach. Honeyman czekał spokojnie z boku i tylko się przyglądał. W końcu przyjaciel dał znać, że jest gotowy, i zaczęli płynąć w dół. Kierowali się w stronę pojawiającej się w oddali skalistej góry. Lekarz co jakiś czas kontrolował parametry.

Schodzili coraz głębiej i powoli dopływali do skał pokrytych bitumiczną lawą. Mijając je, Artur dostrzegł w jamie łeb mureny.

„Niezły okaz!” – pomyślał i podpłynął bliżej. Ryba natychmiast się schowała, ale nurek zatrzymał się przed otworem i czekał. Nagle murena wyskoczyła jak z katapulty, kłapiąc ostrymi zębami i sycząc przed głową intruza. Chciała go złapać szczękami i ugryźć w rękę, ten jednak cofnął się, zręcznie odwrócił i machnął płetwami. Woda zawirowała, a olbrzymia ryba wróciła do swojego domu.

„Wredna żmija! Prawie mnie dopadła! Na pewno ma potomstwo, skoro tak zajadle broniła gniazda” – rozważał lekarz, oddalając się w swoim kierunku.

Wokół było pełno żywych stworzeń. Przed mężczyznami przepłynęła niespodziewanie ławica makreli, a poniżej dostrzegli gromadę mieniących się srebrzyście tuńczyków.

– „O, będzie pewnie z dwadzieścia sztuk! Dawno nie widziałem takiej licznej gromadki. Myślałem, że już wszystko ludzie odłowili. Pewnie zaraz pojawi się rekin, bo to jego przysmak” – pomyślał Honeyman, pokazując stado przyjacielowi.

Honeyman wciąż zerkał na komputer i widział, że zbliżają się już do stu metrów głębokości. Temperatura wody spadła, ale nie było zimno. Termometr pokazywał piętnaście stopni. Nagle poczuli mocny prąd. Nie mogli się przez niego przedostać, wypychał ich w górę. W tej samej chwili zobaczyli grzbiet góry, podobny do piramidy. Silny, zimny oceaniczny prąd zepchnął ich na bok, dlatego mogli patrzeć tylko w dół, gdzie dostrzegli wielkie, opadające w nieskończoną toń ściany. Kusiło ich, by podpłynąć do tajemniczej góry, ale wiedzieli, że nie mają na tyle gazu. Zbliżyli się tylko i przyglądali. Honeyman pokazał ręką, że w drodze powrotnej zmienią gazy. Po raz ostatni spojrzeli na majestatyczną górę, po czym obrócili się w prawo, aby rozpocząć wynurzanie. I wtedy pojawił się tuż przed nimi ogromny żarłacz tygrysi. Miał otwartą szczękę, z której wystawały trójkątne zęby. Gdy nimi kłapał, woda wypływała szparami. Artur ze strachu musiał przytrzymać ręką automat w ustach, a w końcu zacisnął mocno zęby, by mieć pewność, że nie wypadnie. Rekin patrzył na nich małymi, zimnymi oczami, mrużąc co jakiś czas powieki, a potem obrócił się bokiem, ukazując swoje wielkie ciało pokryte ciemnymi pasami.

„A więc tak oddychasz, kolego… Połykasz wodę i puszczasz przez skrzela, a przy wydmuchu wprowadzasz szpary w taniec. Na pewno nie jestem w twoim menu, ludzkie mięso cię̨ nie zadowoli, jest za słodkie” – tłumaczył lekarz w myślach sobie i potworowi. Próbował się̨ uspokoić. Honeyman z kolei przyglądał się̨ żarłaczowi z zadowoleniem, że jego proroctwo się̨ spełniło. „Tak jak przewidywałem, gdy są tuńczyki, musi być i rekin” – przemknęło mu przez głowę.

– Jesteś wielki, koleś, największy żarłacz, jakiego widziałem.

Zostań tu, a my wrócimy na statek – mówił przez automat. Ruszyli w górę, a ludojad podążał za nimi i nie miał zamiaru ich opuścić. Przyglądał się̨ im z zaciekawieniem, kiedy zmieniali gazy na wysokości osiemdziesięciu pięciu metrów. Po chwili zbliżył się znacznie, jakby chciał zobaczyć, co to za nieproszeni goście wtargnęli na jego terytorium. Z czterema butlami po bokach, twinsetami na plecach, uprzężami i skrzydłami napełnionymi powietrzem mężczyźni wyglądali dość oryginalnie i przypominali batyskafy. Rekin okrążał ich, coraz bardziej zacieśniając krąg, i kiedy był już całkiem blisko, odnieśli wrażenie, że puścił do nich oczko. Najwidoczniej wzbudzili zainteresowanie drapieżnika.

Gdy nagle wpłynął między przyjaciół, wystraszyli się, ale nie spanikowali. Artur przypomniał sobie słowa Honeymana: „Nigdy nie okazuj strachu w ekstremalnych sytuacjach, bo przeciwnik to wyczuje”. Spojrzał na porucznika, a ten pokazał „OK” i spokojnie zamachał płetwami, jak gdyby nic się nie stało. To go uspokoiło i postanowił przemówić do rekina.

– Żarłaczu, ty jeszcze z nami? Może chcesz się zakumplować, co? A w ogóle jak masz na imię̨? Ja jestem Artur, ale możesz mówić do mnie „doktorku”, jak wszyscy. Nic nam przecież nie zrobisz, kolego. Jesteśmy przyjaciółmi, przypłynęliśmy tu, bo ciekawi nas twój świat – mówił przez automat, jednocześnie patrząc na wielkie, pokryte szklistymi łuskami ciało rekina. I dalej płynęli razem, aż płetwonurkowie zatrzymali się̨ na pięćdziesiątym piątym metrze. Robiąc przystanek dekompresyjny16, zmienili gazy i czekali trzy minuty.

– Tu się pożegnamy, przyjacielu – powiedział do rekina Honeyman, wypuszczając z automatu nurkowego bąble powietrza.

– Dziękuję za towarzystwo. Wrócimy tu jeszcze jutro. Może

się̨ spotkamy?

Wielki żarłacz chyba zrozumiał przemowę, bo został na miejscu i penetrował przestrzeń oceaniczną, delikatnie poruszając ogonem. Za to płetwonurkowie ruszyli dalej, do kolejnego przystanku. Gdy spojrzeli jeszcze raz w dół, dostrzegli tylko poruszający się̨ w oddali cień. Na głębokości dwudziestu jeden metrów znowu zmienili gazy, a potem kolejny raz zatrzymali się̨ na dekompresję aż w końcu dopłynęli do żółtego piasku i zobaczyli trzon kotwicy tkwiący na piętnastu metrach głębokości. Zostały im dwa przystanki: na sześciu metrach przeszli na tlen, a na trzech zrobili ostatni krótki postój. Wynurzyli się w sto pięćdziesiątej minucie nurkowania.

Witał ich uśmiechnięty Diego, machający ręką z drabinki. Odebrał od nich butle i weszli na pokład, trzymając jedynie płetwy pod pachami. Usiedli zdjęli maski i pozostali przez chwilę w bezruchu. Odpoczywali. W końcu zaczęli rozpinać pasy uprzęży, uwalniając się̨ od ciężkich i krępujących twistów. Potem  podeszli do kapitana i przybili żółwika na powitanie.

[…]